Blijvend rebels

Jan Lamers? Dat is toch die boom van een kerel met dat markante hoofd en doordringende bruine ogen? Die altijd twee verschillende schoenen draagt en kleurig gebreide sokken? Een oversized gebreid vest aan trekt als het koud is? Werkt aan een sta-tafel en muziek aan heeft staan? Zo aanstekelijk lacht? Nooit te beroerd om te helpen? Zeker, zo kennen al zijn collega’s hem. Een kennismaking met een ervaren creatieveling, met een enorme passie voor zijn vak.

Op de lagere school tekende Jan veel. Dol op topografie, omdat hij dan lekker kaartjes kon maken. ,,Ik had een bevlogen leraar, die vond dat ik goed kon tekenen en daarom, in overleg met mijn ouders, naar de grafische school moest. Dat was een goede keuze: offset drukken, boekbinden, letterzetten, kalligraferen.’’

Op zijn zestiende begon hij aan zijn reproductieopleiding. ,,Al me al heb ik acht jaar op de grafische school gezeten, dat was niet verkeerd. Heerlijke vrijgevochten jaren.’’

Iemand vroeg wat ik ging doen na mijn opleiding. Ik wist het niet. Ik werd dan wel opgeleid als reclametekenaar, maar zag dat wereldje niet zo zitten. Of ik niet bij dagblad De Waarheid wilde werken?’’

Dat wilde hij en werkte daar zeven jaar als opmaker. ,,Na die tijd werd het ook wel tijd om iets anders te gaan doen.’’

Dat iets anders werd een tijdelijke baan van twee jaar bij de Perscombinatie, waar geautomatiseerd werd. ,,Ze hadden mensen nodig die konden helpen bij de overbrugging. Ik kwam in een arbeidsethos terecht waar ik helemaal niets van snapte. Dat was zo’n contrast met waar ik vandaan kwam. Ik kon wel heel goed overweg met de redacteuren van de Volkskrant, Parool en Trouw. Daar heb ik veel van geleerd.’’